تعیین بهترین پارامترهای اسپیرومتری برای افتراق آسم از بیماری انسدادی مزمن ریه

مقدمه و هدف : بیماری انسدادی مزمن ریه و آسم دو بیماری شایع با پیش آگهی و درمان متفاوت می باشند. اعتقاد بر این است که اسپیرومتری بهترین وسیله تمایز این دو می باشد، با این حال در این زمینه اطلاعات ناهمگون هستند. هدف از این مطالعه تعیین بهترین پارامترهای اسپیرومتری برای افتراق آسم از بیماری انسدادی مزمن ریه بود. مواد و روش ها: این یک مطالعه مورد ـ شاهدی است که طی سال های 1388 ـ 1387 در بیمارستان شهید فقیهی شیراز انجام شد. تعداد 25 بیمار مبتلا به آسم و 25 بیمار مبتلا به بیماری انسدادی مزمن ریوی انتخاب شدند و بیماران هر دو گروه پس از تجویز برونکودیلاتور تحت عمل اسپیرومتری پایه قرار گرفتند. سپس پارامترهای اسپیرومتری بین دو گروه مقایسه شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های آماری تی مستقل، من ویتنی، مجذور کای و تست دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها : نسبت مقادیر میانگین و انحراف معیار پارامترهای اسپیرومتری قبل و بعد از مصرف برونکودیلاتور به مقادیر پیش بینی شده به ترتیب در گروه بیماران آسم شامل؛ حجم بازدم فعال ثانیه اول و حجم کل بازدم و در گروه بیماران انسدادی مزمن ریه به ترتیب شامل؛ مقاومت مجاری هوایی، حجم باقیمانده و ظرفیت تام ریوی بوده که از این نظر اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (001/0= p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه تغییرات پارامترهای اسپیرومتری پس از استنشاق برونکودیلاتور کوتاه اثر، نشانه قابل اعتمادی برای آسم یا بیماری انسدادی مزمن ریه نیست. نسبت افزایش حجم بازدمی ثانیه اول پس از استنشاق به مقدار پیش بینی شده بهترین پارامتر در این زمینه است، البته نباید جایگزین شک بالینی گردد.